وارد خیابان آموزگار شهیدرجایی ۳۷ که شوید، چشمتان از بین ساختمان‌های سر‌به‌فلک‌کشیده به یک فضای سبز روشن می‌شود که به وقت بهار و تابستان زیبایی را به این معبر شهری هدیه می‌کند. اولین سکونت‌ها در این معبر از حدود چهارده‌سال قبل آغاز شده است.
تقی‌آباد در میان مزارع مشهوری مانند الندشت و دستجرد، موقعیت کاملا مستقلی داشت. در اسناد، از این مزرعه به‌صورت مستقل نام برده شده است. قدمت بخش مهمی از این اسناد به دوره قاجاریه برمی‌گردد.
محبعلی اسدی می‌گوید: خیلی از این خانه‌ها را خودم ساخته‌ام. هیچ‌وقت هم صحبت پول به میان نمی‌آمد؛ هرچه همسایه‌ها دستمزد می‌دادند، می‌گفتم خدا برکت. آنهایی هم که دست‌و‌بالشان تنگ بود، هیچ؛ فی‌سبیل‌الله کار می‌کردم.
کوچه یغما یا عبادی ۱۲ مانند کوچه دکتر شیخ یا پشت بهره سراب در دوره‌ای مانند یک مسیر شریانی عمده شهر عمل می‌کرد. این کوچه اکنون به‌عنوان یکی از مسیرهای پشتیبانی ترافیکی شهر استفاده می‌شود.
محمودعبدی تعریف می‌کند: تا پنجاه سال پیش، زمین‌های روستای مهدی‌آباد با قناتی آبیاری می‌شد که از کنار مسجد می‌گذشت و نمازگزاران با آن وضو می‌گرفتند و معتقد بودند این آب باعث برکت مزارع و باغات آن‌ها می‌شود.
یکی از مهم‌ترین هویت‌های محله کوی سلمان، گودال فخار است. گودالی عظیم در نزدیکی میدان میرزا‌کوچک‌خان و در حاشیه بولواری به همین نام که حدود ۷ متر عمق دارد و با ۲۱ پله از حاشیه خیابان جدا می‌شود.
سجادیه سومین محله کوچک مشهد است که تنها ۳۶ هکتار وسعت دارد و بیش از ۵ هزار و ۳۰۰ نفر را در خود جای داده است. به طور متوسط در هر هکتار محله سجادیه ۱۴۷ نفر سکونت دارند که حدود ۲ و نیم برابر میانگین شهری است.