کال اسماعیلآباد که مسیر طبیعی عبور آب بود، بهتدریج زیر ساختوسازهای غیرمجاز، پسماند و آسیبهای اجتماعی دفن شد؛ تهدیدی برای سلامت و امنیت مردم اما اواخر دهه۹۰ ورق برگشت.
محله اسماعیلآباد، یادگار به جا مانده از مزرعهای قدیمی است که دستکم از سده دوازده قمری وجود داشته و در وقفنامه یلداش بیگ، از واقفان دوره افشاری آمده است. این محله هنوز بافتی روستایی دارد. همجواری مجتمعهای مدرن و لوکس تجاری در محله قدس با خانههای کوچک و ساده یکی از اولین نکاتی است که به محض ورود از محله قدس به اسماعیلآباد توجهها را به خود جلب میکند.
تا دهه۳۰ در محدوده کوچه شهیدنورزهی۲ ، چمنزارهایی وسیع وجود داشت که محل چرای گاوهای بومیان روستا بود. بههمیندلیل این محدوده و تپههای مشرف به کال به تپه گاوچرانها معروف بود.
طیبه سروری، یکی از گنجینههای پنهان اسماعیلآباد، داستان متفاوت زندگیاش از دوازدهسالگی آغاز شد. او از همان زمان تصمیم گرفت ساعات خالی روز را با نوای قرآن و آموزش قرآن به کودکان پر کند.
بانوان محله اسماعیلآباد از سه سال پیش ۲۷برنامه روضه خانگی را سامان دادند و این مراسم معنوی را به مسجد و حسینیه حضرت ابوالفضل (ع) در خیابان شهید اشکذری هم کشاندند.
بهنام بهادی میگوید: وقتی میبینم با تخصصی که دارم، میتوانم به مردم خدمت کنم، حس خوبی پیدا میکنم. در فعالیتهای جهادی که به روستاها یا حاشیه شهر میآییم، با سبکهای مختلف زندگی مردم آشنا میشویم.
زهرا صبوحی از مادرش چنین یاد میکند: همیشه به من میگفت «برو در حیاط را باز بگذار و درِ خانه همسایهها را بزن و بگو بیایند روضه». میگفتم: «مادرجان! پرچم را میبینند و خودشان میدانند روضه است، اگر بخواهند میآیند». و اینگونه سالبهسال روضه ما شلوغتر میشد.
خیابان شهیداشکذری در محله اسماعیلآباد را مردم با درختان دویستسالهاش میشناسند. این درختها درست در مسیر رفتوآمد خودروها قرار دارد.