محله شهید بسکابادی

در نگاه اول یک لبنیاتی معمولی به نظر می‌آید در دل محله شهید بسکابادی . اما وقتی پا به دل آن بگذاری و مرد سبیل‌چخماقی پشت پاچال را ببینی، با او به گفت‌وگو بنشینی و تجربیاتش را بشنوی، تازه می‌فهمی که آن قدرها هم معمولی نیست. وجه تمایز آن هم افرادی هستند که با کمک هم آن را می‌گردانند. یک خانواده سه نفره. یک زن و شوهر همدل با پسر بزرگشان. حسین آذرنوش شرح این همدلی را برایمان تعریف کرد.

خودش می‌گوید که بستنی شادی‌آور است و او شادترین شغل دنیا را دارد. اینکه بچه‌ها با ذوق و شوق بستنی قیفی را از دست او می‌گیرند و مسن‌ترها هم طعم بستنی‌هایش را دوست دارند و لبخند می‌زنند. این‌ها همه انگیزه‌های او برای ماندن در این شغل هستند. محسن خسروی که حالا چند سالی می‌شود که این بستنی‌فروشی را در محله بسکابادی زده این شغل را یک‌جور تزریق شادی می‌داند و همه این‌ها دست به دست هم داده تا شغلش را دوست داشته باشد.

تف کوره آجرپزی، ملال قالب زدن هر روزه آجرها، دستان پینه بسته ستایش 8ساله، موهای کبره بسته و شانه نکرده کوثر، چهره تکیده پدر... خلاصه زندگی خانواده فضل‌احمد رستمی را می‌توان در همین چند جمله کوتاه خلاصه کرد. خانواده‌ای که در میانه آشوب زندگی می‌کنند باوجوداین اما همسایه ساده‌ترین خوشی‌ها هستند. این را وقتی می‌فهمم که مهمان خانواده آن‌ها می‌شوم در حالی که یک روز سختِ کار در کوره را از سر گذرانده‌اند. ستایش لیوان آب خنکی به دست پدر می‌دهد، فضل‌احمد عرق پیشانی‌اش را با عرق‌چین چروکیده توی جیبش پاک می‌کند، یکی از دوتارهای آویزان به دیوار را برمی‌دارد و با سرانگشتان زخمی‌اش زخمه بر تارهای آن می‌زند.