دغدغه‌مندی در ورزش وکارآفرینی

اولین‌بار تابستان ۱۳۹۷ و زمانی‌که نه‌ساله بود، با تعدادی از دوستانش به باشگاه محله بهمن رفت و تمرین‌ها را تماشا کرد. حرکات رزمی‌کاران کوچک به مذاقش خوش نیامد و از انتخاب این رشته منصرف شد. بعد‌ها یک بار دیگر، خود را در این رشته محک زد که حاصل آن، تمرین زیاد و به‌دست‌آوردن عناوین مختلف این رشته ورزشی بود.

کسب مقام سوم مسابقات بین‌المللی کاراته مشهد در سال‌۱۳۹۹ و رتبه نخست مسابقات استانی سال‌۱۴۰۰ در رده خردسالان از آن جمله است. علیرضا قربان‌علیزاده حالا به روز‌های پیش رو فکر می‌کند و برای آینده کلی برنامه دارد.

بار اول از این ورزش خوشم نیامد

محله بهمن یکی از محلات قهرمان‌پرور رشته رزمی است که پای خیلی از نوجوانان را به رقابت‌ها باز کرده است. علیرضا می‌گوید: من هم مثل خیلی از پسربچه‌ها عاشق فیلم‌های رزمی و تماشای مبارزات این رشته در تلویزیون بودم. از پنج‌سالگی به رشته کاراته علاقه‌مند شدم.

این علاقه بعد‌ها باعث شد به‌همراه یک جمع پانزده‌نفره از دوستانم برای ثبت‌نام به باشگاه ورزشی تازه‌تأسیس محله برویم. وارد مجموعه که شدیم، دیدن بچه‌های هم‌سن‌و‌سالم که می‌توانستند پاهایشان را ۱۸۰‌درجه باز کنند، کمی مرا ترساند و باعث شد برخلاف دوستانم از ثبت نام منصرف شوم و به خانه برگردم.

یک ماه از آن روز گذشت. در همه این مدت، دوستانش را می‌دید که مدام از تمرینات و کاراته صحبت می‌کردند و می‌خواستند که او نیز به آن‌ها بپیوندد؛ «تصمیم گرفتم یک بار دیگر به جمع آن‌ها بپیوندم.»

نوجوان محله بهمن این‌بار با رغبت بیشتری کار را ادامه داد. علیرضا ادامه می‌دهد: تمریناتم را در ماده آزاد آغاز کردم. شهریور سال‌۱۳۹۸ در مسابقات استانی رده سنی خردسالان سبک شیتوریو مقام دوم را کسب کردم و در یک مسابقه دیگر هم رتبه آوردم و انگیزه‌ام برای ادامه کار بیشتر شد.

متأسفانه در اوج هیجان و اشتیاق من برای شرکت در رقابت‌ها، باشگاه به‌خاطر کرونا تعطیل شد. البته در این مدت تمریناتم را در خانه ادامه دادم و توانستم عناوین مختلفی کسب کنم.

خودم را برای مربیگری آماده می‌کنم

بسیاری از نوجوانان به‌محض کسب اولین مقام، ادعای پوشیدن لباس تیم ملی را مطرح می‌کنند، در‌صورتی‌که از میان صد‌ها قهرمان کشور، این قرعه به نام تعداد اندکی می‌افتد.

علیرضا با علم به این واقعیت می‌گوید: بدون شک آرزوی هر ورزشکاری، پوشیدن لباس تیم ملی کشور است، با‌وجوداین می‌دانم که فقط تعداد اندکی، شانس رسیدن به تیم ملی را دارند؛ به‌همین‌دلیل من زیاد روی این مقام حساب باز نمی‌کنم.

البته پوشیدن لباس تیم ملی آرزوی من هم هست و برای رسیدن به این جایگاه تلاش می‌کنم، اما هدفم این است که پس‌از کسب عناوین قهرمانی کشور و مسابقات بین‌المللی، مدرک مربیگری بگیرم و در محله بهمن مشغول به کار شوم؛ زیرا می‌دانم استعداد‌های بسیاری در این محله هست که حتی می‌توانند به تیم ملی راه یابند.

او ادامه می‌دهد: با‌توجه‌به علاقه‌ام به کار‌های فنی قصد دارم پس‌از کسب مهارت لازم، یک کارگاه تولید پنجره‌های دوجداره دایر کنم. هم به اشتغال‌زایی فکر می‌کنم و هم ورزش.