مادربزرگ من را به دنیای ورزش برگرداند

در دنیا دو موضوع برایش مهم است؛ یکی خانواده و دیگری ورزش. حاضر است هر چیزی را فدای این دو کند. علاقه او به ورزش خیلی زود کشف شد، زمانی که چهارساله بود. چون در محله بهمن، باشگاه ورزشی برای دختران نبود، مادرش او را به باشگاه‌های ورزشی دیگر محلات شهر می‌برد.

فرانک بعد از دو سال تمرین و با وجود پیشرفت و کسب چند عنوان ورزشی، با تولد خواهرش و به دلیل مشغله مادر، مدتی قید باشگاه رفتن را زد تا اینکه متوجه شد در همسایگی آن‌ها یک مجموعه رزمی تأسیس شده است؛ باشگاهی که به شکوفا شدن استعدادش کمک کرده است و او دوست دارد این مسیر را تا مربیگری ادامه دهد.

مادربزرگم باعث خیر شد

فرانک طالعی دانش آموز پایه ششم محله بهمن است. با اینکه سن کمی دارد، کارنامه ورزشی اش با مدال‌های مختلف پر شده است. اولین بار ورزش را در یک باشگاه ژیمناستیک آغاز کرد.

فرانک تعریف می‌کند: از سال ۹۴ تا ۹۶ ژیمناستیک را زیرنظر یک مربی در دو باشگاه دنبال کردم. به این رشته علاقه بسیار داشتم، تا جایی که در سال‌های ۹۵ و ۹۶ در رده سنی کمتر از پنج و شش سال توانستم در مسابقات استانی سه مقام نخست به دست بیاورم و دوبار هم دوم شدم.

اما به دلیل تولد خواهر کوچک ترم، مادرم دیگر نمی‌توانست من را تا باشگاه که در محله سناباد بود، برساند؛ به همین دلیل با اینکه خیلی به ورزش ژیمناستیک علاقه‌مند بودم، مجبور به رها کردن آن شدم. مدتی بعد، مادربزرگ از افتتاح یک باشگاه ورزشی در مسجد امام محمد باقر (ع) خبر می‌دهد و دریچه دیگری پیش روی فرانک می‌گشاید.

او تعریف می‌کند: مادربزرگ می‌دانست که من چقدر ورزش را دوست دارم و همیشه دوست داشت که بتواند برایم کاری کند. خبر افتتاح باشگاه ورزشی در محل زندگی مان را هم او به مادرم داد. به این امید که باشگاه کلاس ژیمناستیک داشته باشد، به همراه مادرم به آنجا رفتیم، اما متوجه شدیم آن باشگاه تنها مختص رشته‌های رزمی است.

اولین بار بود که تمرینات کاراته را می‌دیدم. خانم معصومه العقابی، مربی آن مجموعه، باتوجه به آمادگی بدنی ام، پیشنهاد انتخاب سبک وادوریو کاراته را مطرح کرد. این سبک شامل مبارزه است و من بسیار به مبارزه علاقه دارم.

کمربند تشویقی به من انگیزه داد

فرانک که در مجموع مسابقات قهرمانی استان، ۱۰ مقام اول تا سوم را دارد، از اهدای کمربند تشویقی ازسوی مربی باشگاهشان می‌گوید که او را برای ادامه دادن این رشته مصمم‌تر کرد. تعریف می‌کند: پس از چند جلسه تمرین به دلیل آمادگی جسمانی خوبم، مربی ام برای تشویق، کمربند زرد را به من داد. این کمربند انگیزه من را برای ادامه کار بیشتر کرد، در یکی از مسابقات شرکت کردم و با اینکه مقامی به دست نیاوردم، ترسم از مسابقات ریخت.

او می‌افزاید: دو ماه بعد از این ماجرا، با حضور در مسابقات استانی توانستم مقام سوم ماده کومیته را به دست بیاورم؛ بعد از آن هم در مسابقات کومیته استانی سال ۹۷ و ۹۸ اول شدم.

شیوع کرونا هم تمرینات فرانک را متوقف نکرد. او می‌گوید: در دوره شیوع کرونا تمرینات را به صورت مجازی دنبال می‌کردم. پس از برگزاری دوباره مسابقات در سال ۱۴۰۱ در دو رقابت رده سنی نوجوانان در بخش کومیته کشوری، یک مقام دومی و یک مقام سومی به دست آوردم.