آرشیو

داستان بدری تیمورتاش، اولین دندانپزشک زن ایرانی، نه اوجی دارد و نه افولی. بی‌سروصدا و بدون هیاهو و احتمالا آگاهانه چنین کرده و نمی‌خواسته همچون برادرش، قربانی شود.

فاطمه خوش‌دوست یکی از بانوان ترکمی ساکن محله مهرآباد مشهد است. او از نه سالگی پای دار قالی نشسته و هر قالیچه گویی صندوق خاطرات‌اش است.

تمام عمر غلامرضا سراج علیایی در حرم گذشت و تراشیدن سنگ: گلدان‌های دور حوض، ساعت آفتابی صحن جمهوری، سرستون‌ها و از همه مهمتر تراشیدن سنگ مزار حضرت رضا(ع) هنر اوست.

سیل چند ماه پیش، باعث شد نام کوی سیدی بیشتر از هروقت دیگری سرزبان‌ها بیفتد. جایی که ۶۷ سال پیش سیدمحمود سیدی حلّاج اولین‌بار کلنگ ساخت شهرکی را در آن به زمین کوبید.

چون درگذشته برق و یخچالی وجود نداشت، برای نگهداری بستنی از یخ و نمک استفاده می‌شد. برای همین به آن بستنی نمکی می‌گفتند.

همه آن کله‌قندی مثلث‌شکلِ تراش‌خورده و شاقولی که ۵۰ سال است بالا و دور و بر مقبره فردوسی تکان نخورده‌اند کار دست آقای امیری است و کارگرهایش.

ستاد پشتیبانی منطقه۴ واقع در چهارراه لشکر یکی از مراکز جمع‌آوری کمک‌های مردمی به جبهه در استان خراسان بود.

چهار سالی است که درِ اتاق‌های معروف‌ترین خانه تاریخی مشهد به بهانه ایجاد موزه حکام و والیان شهر به روی بازدیدکنندگان بسته است.

زمین‌‌ مینی‌گلف پارک ملت مشهد که قدمتی پنجاه‌ساله دارد، استانداردترین زمین در کشور است.

چندصدسالی می‌شود که خاندان اقوام‌شکوهی را با نقاره‌زنی و طبل‌زنی در حرم امام رضا (ع) می‌شناسند.

علی اکبر بهاری، هنرمندی است که از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مدرک درجه‌یک هنری دریافت کرده است.

با دو آشپز آشنا شوید که قابلی ازبکی را پانزده سال پیش به گلشهر آوردند

ابراهیم رضوانی یکی از بازمانده‌های قالی بافی کوچه ادیب صابر است.

نقش محرابی تکرار شده دور تا دور سقف، گواهی بر این مدعاست که هارونیه، نه زندان هارون، که عبادتگاه عارفان بوده است.

هر قوم و گروهی که به مشهد آمده، گوشه‌ای از فرهنگش را به‌جا گذاشته و قدری هم از انبوه فرهنگ‌های این شهر برداشته است.

خانه تاریخی غفوری سومین خانه تاریخی مشهد است که امکان بازدید عمومی آن فراهم شده است.

خانه تاریخی بلخاسب یکی از زیباترین و قدیمی‌ترین بناهای شهر است که قدمتش به دوره افشاریه می‌رسید.