«زیرکن» و «دهرود» در ردیف قدیمی‌ترین مزارع شمال شهر مشهد قرار می‌گیرند که از آنها در متون تاریخی و جغرافیایی سخن به میان آمده است.
آن زمان که «طبیعت گردی» و «پیک نیک رفتن» به شکل امروزش باب نبود «اخلمد»، مهم‌ترین «بیرون شهر» مشهدی‌ها بود. تابستان که فرامی رسید، بسیاری از خانواده‌ها آخر هفته بساط چای و «استانبولی» را ردیف می‌کردند.
نام پیوه‌ژن از پایاب به‌معنای چشمه گرفته شده است. این روستا با ۲۲چشمه و ۶۱قنات، آبی خنک و خوش‌گوار دارد. برای تماشای نمای طبقاتی روستا می‌توانید از یکی از مسیر‌های خاکی اواسط روستا بالا بروید.
روستا ی «کلاته پایه» که در‌میان اهالی به روستا ی «پایه» مشهور است، روستا یی سرسبز و طبقاتی در یکی از دره‌های بینالود است. هوای این روستا در روز‌های تابستانی گرم مشهد، خنک و در شب‌ها بسیار سرد است.
پاوا پیش از این، از طریق جاده‌ای قدیمی و فرعی در کنار دروازه پایین‌خیابان، به مشهد راه داشت؛ جاده‌ای که در مسیر چند کیلومتری خود از مزارع و روستا هایی مانند «ساختمان»، «بازه‌شیخ» و «مهدی‌آباد» می‌گذشت. اما اکنون راه دستیابی به پاوا، مسیری است که از خیابان «آوینی ۵۹» می‌گذرد.
آن‌طور‌که در خاطر محمد وزیری هست، ۲۸خانوار در خیابان یوسفیه فعلی ساکن بودند و همه به هم برای تأمین نیاز‌های محله کمک می‌کردند؛ خواه ساخت مسجد بود یا تأمین کالا‌های معیشتی یا هر نیاز دیگری.
سَربُرجی‌ها با کل پولی که توانسته بودند روی هم بگذارند، یعنی حدود ۴۵۰ هزارتومان به اینجا آمدند تا زمینی بخرند. ولی از آنجا که قیمت زمین دوبرابر پول آنها بود، کسری‌اش را خیّری از اهالی همان روستا تامین کرد.