بین سال‌های ۱۲۹۴ تا ۱۲۹۷ در اوج جنگ جهانی انگلیسی‌ها در ایران قحطی هدفمند و مصنوعی ایجاد کردند که در خلال آن، جمعیت ایران تقریبا نصف شد و ۸ میلیون ایرانی به کام مرگ فرستاده شدند.
بر اساس اسناد، مشهد از ابتدای ایجادش اقلیمی خشک داشته و امرا و حاکمان و تاج‌داران بسیاری در طول تاریخ تلاش کرده‌اند آب را به این سرزمین برسانند. نخستین این افراد، امیرعلیشیرنوایی بود که آب چشمه‌گیلاس را به مشهد کشاند.
در طول تاریخ، افراد بسیاری کوشیدند با تزریق آب قنات‌های اطراف مشهد به محدوده حرم‌رضوی و محلات مشهد، مشکل آب را تا‌حدودی مرتفع کنند اما برای همیشه ممکن نبود و استفاده از چاه آب،جایگزین شد.
۱۸ اردیبهشت سال ۱۲۵۶ خورشیدی، امیر قاین که قصد داشته است به سمت مشهد بیاید، در بیرون شهر از شدت‌گرما زمین‌گیر می‌شود و به ارض‌اقدس نمی‌رسد.
مشکل بی‌آبی در خرداد سال ۱۳۲۸، صدای یکی از خبرنگاران را درمی‌آورد و خطاب به نصیرزاده که یکی از سرمایه‌داران مشهد است، می‌نویسد «با اینکه در فروردین و اردیبهشت با باران فراوانی روبه‌رو بودیم، ولی مشهدآب ندارد».
خشکسالی و افزایش قیمت علوفه باعث شده‌است برخی از اهالی قرقی عطای دامداری را به لقایش ببخشند.
محمد افضلی، بزرگ قبیله می‌گوید: سال‌های قبل در اطراف روستای صالح‌آباد چادر می‌زدیم تا دام‌هایمان از علفزار‌های سرسبز آن اطراف تغذیه کنند. اما سه‌سال است که قحطی و بی‌آبی امانمان را بریده.