سیدالشهدا؛ مسجدی که اهالی سرافرازان را همدل کرد

برخلاف دیگر فضا‌های کاری، اینجا کارگران برای انجام کار سخت‌تر رقابت می‌کنند، زیرا پای ساخت یک مسجد درمیان است؛ مسجدی که به نام «سیدالشهدا» مزین است. در ظاهر یک بنای نیمه‌کاره است؛ اما دست‌های پینه بسته، نجوا‌های عارفانه و صلوات‌های گاه و بی‌گاهی که از آن شنیده می‌شود، آدم را به حال و هوای روز‌های دفاع و جهاد پرت می‌کند؛ انگار بوی باروت و خون را کم دارد تا پا بگذاری به دل خاک‌ریز‌های جنوب!

هم‌رزمانی که سال‌های جوانی‌شان را در راه دفاع از این مرز و بوم گذاشته‌اند حالا در میانسالی در کنار هم جمع شده‌اند و دوباره جهاد می‌کنند، اما این‌بار هم‌سنگران روز‌های دفاع سنگرشان را در مسجد بنا کرده‌اند و کمر همت بسته‌اند تا با سرعت مسجد محله‌شان را روپا و آماده برگزاری مراسم‌های مذهبی کنند.

از سال ۹۶ که ساخت مسجد سیدالشهدا شروع شد، بیشتر اهالی محله سرافرازان در روند ساخت مشارکت کرده‌اند و هیچ‌وقت نگذاشتند کلنگ ساخت مسجد بر زمین بماند. از کمک‌های مالی که خود اهالی به مسجد دارند که بگذریم، برای ساخت این مکان فرهنگی-مذهبی از نمازگزاران ۹۴ مسجد شهر نیز کمک گرفته شده است.

زیبایی ساخت این مسجد همدلی‌ای است که در میان اهالی محله سرافرازان ایجاد کرده است. ساکنان محله معتقدند اگر این مسجد نبود شاید سال‌ها هم‌محله‌ای بودند، اما وفاق و همدلی و ارتباط محکمی بینشان به‌وجود نمی‌‎آمد.

ساخت مسجد که شروع شد، همه آستین همت بالا زدند تا هر قدر که امکان دارد از هزینه‌های اضافی کم کنند و کار را سرعت ببخشند. آن‌ها به جای پرداخت هزینه کارگر هر روز صبح، قبل از رفتن به محل کار خود، هر اندازه که می‌توانند وقت می‌گذارند و پای کار ساخت مسجد می‌آیند.

حتی پرس و جو هم نیاز ندارد که متوجه شویم: این آقایان که اینجا کارگری می‌کنند، هر کدام برای خودشان، شخصیت اجتماعی دارند، اما خالصانه مشغول کار هستند و بزرگ‌ترین افتخارشان، کارگری سیدالشهدا (ع) است.

اعتقاد قلبی‌شان این است که سیدالشهدا (ع) همه جور سربازی می‌خواهد. سربازی امام حسین (ع) فقط رزم در میدان نیست. سرباز و سردار، استاد و دانشجو، کارگر و کارفرما همه برای کار جهادی در کنار هم هستند. نه تنها در تقسیم کار تبعیض قائل نمی‌شوند، که حتی برای کار سخت از هم سبقت می‌گیرند.

این در حالی است که بسیاری از این آقایان جانباز هستند و تحت درمان، طوری‌که در منزل خودشان دست به کاری نمی‌زنند و تازه از آن‌ها مراقبت می‌شود، اما اینجا را دارالشفا می‌دانند و در حد توان به پیشرفت کار‌ها کمک می‌کنند.

ساعت حدود ۶:۳۰ بامداد آقایان یکی یکی جمع را ترک می‌کنند و برای رفتن به محل کار خود آماده می‌شوند. تنها چیزی که برای پذیرایی در این محل وجود دارد کلمن آبی است که هر کدام قبل از رفتن به نیت سیدالشهدا (ع) جرعه‌ای از آن می‌نوشند.

مسجد سیدالشهدا یکی از آخرین مساجد ساخته شده مشهد در قرن چهاردهم خورشیدی است، اما روحیه سازندگان این مسجد نشان می‌دهد روحیه جهادی نیمه‌های قرن حاضر هنوز در خون مردم شهر جریان دارد.