کاراته از کودکی هدف من شد

وقتی صدرا ایزدی نه‌ساله بود، در همسایگی آن‌ها باشگاهی ورزشی تأسیس شد و او با تشویق‌های پدر که خودش از رزمی‌کاران قدیمی مشهد است، الفبای ورزش کیوکوشین را در همین باشگاه کوچک و جمع‌وجور محلی آموخت.

صدرا آن‌قدر در کیوکوشین زبده و آب‌دیده شد که در همان سن کم وقتی پا به میدان مسابقات گذاشت، بیشتر حریفانش را در همان راند اول ناک‌اوت کرد. او حالا یازده‌ساله و ساکن محله خاتم‌الانبیاست و در این دوسال، پانزده‌مقام قهرمانی استانی، دومقام قهرمانی کشوری و سه‌مقام برتر رقابت‌های بین‌المللی را به دست آورده است و آرزوی پوشیدن پیراهن تیم ملی را دارد.

درس و ورزش در‌راستای موفقیت

قبل از اینکه صدرا ورزش کیوکوشین را انتخاب کند به چندین باشگاه کاراته و تکواندو و کیوکوشین و جودو سری می‌زند و بعد‌از مدتی به پدرش می‌گوید که هیجان رشته رزمی کیوکوشین را از بقیه بیشتر دوست دارد. پدرش هم به او توصیه می‌کند که راه موفقیت ورزش در این است که «از این شاخه به شاخه‌ای دیگر نپری و همین رشته را که علاقه خودت هست، تا رسیدن به اهدافت در این راه ادامه بدهی.»

او این حرف را آویزه گوشش کرده است و حرف‌هایش را ادامه می‌دهد: الان کلاس چهارم هستم و درس‌هایم در این مدت که ورزش می‌کنم، بسیار بهتر شده است و سعی کرده‌ام در‌کنار تمرین و تلاش برای پیشرفت در ورزش، درسم را هم خوب بخوانم. هیچ وقت درسم را فدای ورزش نمی‌کنم.

هیچ امکاناتی نداریم

خاطره‌های خوبی از مسابقات دارد که وجه‌اشتراکشان این است که از همان اول ذوق این ورزش را داشته است و هر‌گاه روز قبل از مسابقات فرا‌می‌رسد، آن‌قدر استرس دارد که خوابش نمی‌برد. خودش می‌گوید: با همه استرسی که برای مسابقات دارم، سعی می‌کنم همه تلاشم را برای کسب مقام قهرمانی بگذارم تا زحمات خانواده و مربی‌ام، آقای رضا‎ کوهجانی، جبران شود.

صدرا معتقد است ورزش رزمی همه‌اش هنر و پشتکار خود ورزشکار است و می‌گوید: به نظر من، این کلاس کوچک با اینکه فقط یک چهاردیواری خالی است، برای رزمی‌کاران کافی است؛ چون بزرگ‌ترین نیاز یک ورزشکار، مهارت و استعداد و انگیزه است و باوجود این‌ها کمبودی ندارد.

اما اگر بخواهید درباره امکانات ورزشی محله ما از من بپرسید، باید بگویم که ورزشکاران این محله علی‌رغم داشتن استعداد و چندین قهرمان کشوری همان چهاردیواری ساده را دارند و بس! دریغ از یک کف‌پوش ساده یا لباس استاندارد.

دوست دارم کلاسی داشته باشم برای هم‌محله‌ای‌هایم

ورزشکار کوچک محله خاتم‌الانبیا (ص) ادامه می‌دهد: هدفم این است که قهرمان جهان شوم و مسابقات جهانی را هم دنبال می‌کنم. ورزشکار محبوبم در این رشته لچی قربانف است که برخی از ضرباتش را خیلی خاص و بدون ایراد می‌زند و من خیلی مدل ضربات او را در بوستان محله تمرین می‌کنم. دوست دارم یک کلاس آموزشی در محله خودم دایر کنم تا به هم‌محله‌ای‌هایی که مانند امروز من هستند، این ورزش را بیاموزم و آن‌ها هم قهرمان شوند.