قهرمان محله سیس آباد شرط حضور در رشته بوکس را آرامش می داند

 خشونت بوکس و مشت‌هایی که پیوسته به سر و صورت حریف پرتاب می‌شود همیشه دلیلی بوده است که آن را ورزشی دور از فلسفه و هدفی که ورزشکاران باید به دنبال آن باشند بدانم. وقتی سوژه این مصاحبه پیشنهاد شد با خود گفتم فرصت خوبی است تا تردیدهایم را تبدیل به سؤال کنم و با امیرحسین ارضی جوان محله سیس‌آباد که بوکسوری در سال‌های آغاز ورزش حرفه‌ای است و قهرمان مسابقات استانی در وزن 64کیلوگرم است در میان بگذارم و بی‌کم‌وکاست نظرش را منتقل کنم.

مشت اول: معرفی!

ورزشکار جوان خودش را در ابتدای گفت‌وگویمان این‌گونه معرفی می‌کند: «امیرحسین ارضی هستم 19ساله ساکن محله سیس‌آباد» و اضافه می‌کند: تحصیلاتم تا دوره دوم متوسطه است. چون علاقه‌ای به درس نداشتم در زندگی مسیر ورزش را پیش گرفتم!

ارضی به سابقه ورزشی‌اش اشاره می‌کند که خود گویای نکته مهمی است: «از کودکی علاقه به ورزش به‌ویژه فوتبال داشتم حتی در چند مدرسه فوتبال ثبت‌نام و تمرین کردم و حتی ازنظر استعدادیابان و مربیانم دارای استعداد لازم برای فوتبال بودم اما و صد اما که در این آب‌وخاک ورزش گروهی، معمولاً نتیجه‌بخش نیست و ورزشکاران در ورزش‌های انفرادی بهتر می‌توانند خودشان را نشان دهند. به نظرم ورزش‌های انفرادی بهتر می‌تواند نشانگر تلاش‌های ورزشکار باشد. من در بوکس با چالش‌های مختلفی تابه‌حال روبه‌رو بودم اما امیدوارم آینده خوبی در بوکس حرفه‌ای داشته باشم.»
از این ورزشکار جوان علت انتخاب بوکس را به‌عنوان رشته ورزشی پرسیدم و او همچنان با صداقت پاسخ می‌دهد: متأسفانه پدر و مادرم از هم جدا شده‌اند. این ماجرا به شدت بر اعصاب و روان من تأثیر گذاشته بود. به این نتیجه رسیدم که این ورزش می‌تواند عاملی برای خالی شدن از نیروهای منفی و خشمم باشد. خوشبختانه به واسطه آن تا حدودی آرامش پیدا کردم.

بوکس نیاز به قدرت و هوشیاری زیادی دارد. استقامت و صبوری دیگر ملزومات و نتایج این ورزش برای کسی است که به آن می‌پردازد

مشت دوم: دفاع از بوکس!

وی در پاسخ به سؤالم که جنبه نقد درباره بوکس دارد می‌گوید: ورزش بوکس در ذهن مردم کاری خطرناک و خشن است. حتی دیده‌ام که والدین تمایلی ندارند فرزندانشان به کلاس آموزش بوکس بیایند و کمتر خانواده‌ای را دیده‌ام که مشوق بوکس برای نوجوانش باشد اما واقعیت این ورزش غیر از آن چیزی است که عموماً تصور می‌شود.

 بوکس نیاز به قدرت و هوشیاری زیادی دارد. استقامت و صبوری دیگر ملزومات و نتایج این ورزش برای کسی است که به آن می‌پردازد. دوباره تأکید می‌کنم بوکسوری در رینگ مسابقات موفق است که هوشیار باشد وگرنه مشت زدن را هرکسی یاد دارد و اگر از بوکسورهای موفق امتحان هوش بگیرید خواهید دید که همگی افرادی دارای هوش بالا هستند و در مراحل زندگی از دیدن ضربه نمی‌ترسند و با هوشیاری به قلب مشکلات می‌زنند. این‌ها نتایج کمی نیست و شاید کمتر ورزشی چنین نتایجی داشته باشد.

مشت سوم: آرزوهای جوان

ورزشکار جوان در ادامه این گفت‌وگو به ایده‌آل‌های ورزشی‌اش اشاره می‌کند و توضیح می‌دهد: اولین هدفم که دوست دارم به‌زودی آن را کسب کنم قهرمانی مسابقات کشوری است. در ادامه در سبک‌وزن دوست دارم قهرمان بوکس جهان باشم که آرزویی بزرگ است. می‌دانم در این مسیر در کنار توفیق الهی نیاز به حامیان زیادی داریم و همیشه خود را شاگرد استاد مجید محمودی می‌دانم و امیدوارم با همراهی او به این سطح برسم.

او از تبلیغ ورزش در بین دوستانش می‌گوید: من می‌دانم باید همه جوان‌ها در هر کار و رشته‌ای که هستند به ورزش هم بپردازند. متأسفانه در بین قشر جوان شاهد اعتیاد هستیم. من هم در این بین با کسی آشنا بودم که درگیر مواد مخدر بود. مکرر به او گفته‌ام که هر جور شده باید از این آلودگی پاک شود و اگر در مسیر درست زندگی قرار بگیرد، خودم یار و یاورش در ورزش خواهم بود و او را به موفقیت می‌رسانم.

ارضی درباره بهترین خاطره ورزشی‌اش بیان می‌کند: هیچ وقت انتظار نداشتم باوجود مخالفت پدرم با بوکس روزی او را در باشگاه ببینم اما در مسابقاتی که پیش از این به مناسبت دهه فجر برگزار می‌شد وقتی در رینگ مسابقه مشغول بوکس با حریفم بودم او را در میان تماشاگران با لبخندی حاکی از رضایت دیدم. این بهترین خاطره من در زندگی ورزشی‌ام است.

مشت آخر: حمایت مسئولان

این ورزشکار جوان در پایان می‌گوید: ورزش در حد و اندازه حرفه‌ای نیاز به حمایت زیادی از طرف مسئولان دارد. تابه‌حال نشان داده‌ام که می‌توانم در این ورزش موفق باشم. دوست دارم از من و سایر استعدادهای جوان حمایت شود. مطمئن باشید بازخورد خوبی برای کشورمان خواهیم داشت.