آقای صبوری که در حیاط ۷۰ متری‌اش شصت نوع گل کاشته می‌گوید این فضا حاصل سال‌هایِ بازنشستگی است.
سیدجواد رفائی ۴۱ سال دارد و دوست دارد یک گلخانه بزرگ بزند تا گل را بدون هیچ واسطه‌ای به دست مشتری برساند.
مریم رضوان پناه، سه‌سال پیش با هدف کمک به اقتصاد خانواده، پرورش گل را شروع کرد و حالا حدود ۲۰۰ گونه گیاه را در خانه پرورش می‌دهد.
فرونشست زمین آن‌قدر ذهن غلامحسن ظریف‌نژاد را به خود مشغول کرده که خودش دست به کار شده و در خانه‌اش سیستم مصرف بهینه طراحی کرده است. سیستمی که فاضلاب را مدیریت کرده و با جداکردن آب خاکستری از آب سیاه، بخشی از فاضلاب را به سیستم مصرف برمی‌گرداند. برای او که عضو هیئت علمی دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی است، این‌کار به معنای عمل‌کردن به نکاتی است که در دانشگاه به دانشجویانش تدریس می‌کند.
آدرس منزلش یکی از کوچه‌های خلج است. کوچه‌ای بن‌بست که در انتهایش دو در حیاط قرار دارد. زنگ خانه از همان قدیمی‌هاست. وقتی زنگ می‌زنیم، فاطمه خانم شوریده با لبخند در حیاط را باز می‌کند و به خانه نقلی‌اش وارد می‌شویم. به گفته خودش 50متر بیشتر نیست. اما از همان فضای کم برای پرورش گل و گیاه استفاده کرده است.
شاید برخی از شما با تماشای تصاویر دشت های گل خراسان رضوی در صفحات فضای مجازی از همین حالا برای تعطیلات عید فطر برنامه سفر ریخته باشید.
اما بی شک سناریوی چنین شوق لحظه ای فراتر از این نیست: با خودرو رفتن تا پای کوه، فرش پهن کردن روی گل ها، راه رفتن در میان گل ها و عکس گرفتن با یک دسته گل بزرگ چیده شده، آتش درست کردن پای درختان تازه جوانه زده و حتی کندن چوب همین درختان تازه رسیده و در نهایت بارگذاری مجدد تصاویر در فضای مجازی و ترغیب دیگران به تکرار همین کارها.
چند جوان محله توس که از کودکی به کشف رمز و رموز و چگونگی کارکرد وسایل پیرامون خود علاقه‌مند بوده‌اند، چند سالی است که متوجه استعدادشان در این زمینه شده‌اند و توانسته‌اند با دست خالی اما ذهنی مملو از ذوق و دانش، وسایلی کاربردی اختراع کنند که برخی از آن‌ها هم‌اکنون در مرحله ثبت اختراع است.آنان با وجود سن کمشان اهدافی بلند دارند. زندگی از نگاهشان یعنی برای حل یک مشکل چند راه‌حل وجود دارد و با تأمل می‌توان به همه آن‌ها دست پیدا کرد.