سمیه سادات حسینی فرزند شهیدی است که شاید هیچ خاطره روشنی از پدرش در ذهن ندارد. اما حالا پیکر پدرش بعد از ۳۱ سال دوری به شهرش برگشته و در شهر دررود به خاک سپرده شده است.
اوایل دهه۷۰ نام پروین اعتصامی روی تابلو‌های معابر ثبت شد، اما قدیمی‌ها، هنوز هم آن را به‌نام مقدم می‌شناسند. پیش از انقلاب، این محله بیشتر کاربرد تفریحی و جنگلی داشته است. هیچ ارتباطی میان این محله با بانوی شعر و ادب ایران وجود ندارد، اما برای نکوداشتش، نام پروین اعتصامی بر این محله گذاشته شد.
سه پسر خدیجه‌خاتون، در جزیره مجنون شهید شدند. اول از همه علی شهید شد، بعد هم نوبت به حسن رسید و آخر سر هم حسین بود که ابتدا جانباز شیمیایی شد و بعد از ۱۵ سال به شهادت رسید.
خانم‌های خانه‌دار و بسیجی محله پروین‌اعتصامی، جمع بی‌ریایی هستند که با تهیه دستکش‌های بافتنی، به استقبال زائران پیاده رفته‌اند.
از همان سال‌های قدیم هیئت‌های بسیاری با هیئت «بنی‌اسد متوسلین به امام‌زین‌العابدین (ع)» که یک قرن قدمت دارد، اتحاد داشتند که تعداد آن‌ها در سال‌های اخیر به ۵۵ هیئت از نقاط مختلف شهر مشهد می‌رسد.
خوش‌نویسی داخل رواق صحن جمهوری اسلامی (به خط ثلث و کوفی) و کتیبه‌های «ربّنا» در حرم مطهر رضوی، سنگ یادبود مزار رودکی (تاجیکستان) هنر استاد انوشیروان فروغی است.
ننه‌زرگل می‌گوید: همسرم برای فرزند پسر نذر کرد و از سال ۵۰ هرسال شب عاشورا دیگ نذری‌مان به راه است. ۵۳ سال است که نذرمان را ادا می‌کنیم، حتی بعد از فوت همسرم آن را ادامه داده‌ایم. ۲۸ سال آبگوشت نذری می‌دادیم، اما از دهه۷۰ به رسم مشهدی‌ها شله می‌دهیم.
جواد حجتی می‌گوید: در گذشته میل سرمه‌دان برنجی بود و از پاکستان وارد کشور می‌شد. پدرم به فکر تولید آن افتاد. او در انبار‌های چوب اطراف مشهد، چوب‌های سپیدار را برای کار انتخاب می‌کرد.