در روزگاری که خبری از تلفن همراه و دوربین عکاسی نبود، صدای مرد داخل پیاده‌رو که می‌گفت «عکس حرم، عکس حرم»، توجه همه را به خودش جلب می‌کرد.
همه می‌دانند حاج‌احمد روزش را با زیارت حضرت‌رضا (ع) شروع می‌کند؛ «همسایگی با حضرت نعمت بزرگی است، اگر یک روز به پابوسی آقا نروم، دلم می‌گیرد.»
هم ما پاکبانان با هم جارو خاک‌اندازمان شما رِ جَم مُکُنِم... نِگا کن پس حد خودتان رِ بِدِنِن. با ایران و ایرانی دَرنَیُفتِن!
خیلی‌ها آرزوی پوشیدن لباس خادمی حرم را دارند، اما مردم این نقطه از شهر خوب می‌دانند که این آرزو فقط درکنار بارگاه رضوی محقق نمی‌شود.
کفشدار قبل از تشرف هر زائری به حرم مطهر ، چهره‌به‌چهره با او مواجه می‌شود و آخرین فردی است که هنگام بیرون‌آمدن نیز چهره زائر را می‌بیند.
سرپاماندن این جلسه هفتادساله قرآن به تلاش‌های حاج‌خانم زهرا شهفر برمی‌گردد که سر یک قرار همسایگی با مرحوم بی‌بی‌کلانتر ماند.
بالای ضریح درب کوچکی است که به لحاظ مادی و معنوی بسیار ارزشمند است و از آن عکسی نداشتند. با‌توجه‌به شلوغی روضه منوره، گرفتن عکس از بالای ضریح کار سختی بود؛ به‌ویژه که در همان فضای کوچک باید بالابر هم می‌بردیم.