پاسبان باستان 
خدیجه خانم عصای دست همسر جانبازش است 
مریم بصیری‌فر شماره‌یک تکواندوی استان است
مریم بصیری‌فر مقام اول مسابقات تکواندوی استانی را دارد و از ده‌سالگی و پس از امتحان رشته‌های مختلفی، چون شنا، والیبال، تنیس روی میز و... وارد تکواندو شده است.
شاید بتوان تصادف را دلیل اصلی انتخاب و انرژی فراوان و انعطاف بدنی بالا را دلایل اصلی موفقیت مریم بصیری‌فر در رشته تکواندو دانست. این ورزشکار نوجوان محله نقویه که در حال حاضر مقام اول مسابقات تکواندوی استانی و رتبه ششم کشوری را دارد، از ده‌سالگی و پس از امتحان رشته‌های مختلفی، چون شنا، والیبال، تنیس روی میز و... وارد تکواندو شد.
داستان ورود به رشته تکواندو
قسمت، شانس، تصادف؛ اینها عناوینی است که می‌توان به داستان ورود مریم به تکواندو نسبت داد. داستان از آنجا آغاز می‌شود که یک روز مریم ده‌ساله به همراه مادر خود برای ثبت‌نام در کلاس زبان راهی کانونی می‌شود.
هنگام ثبت‌نام در کلاس زبان، درج نام تکواندو در فهرست کلاس‌های آن کانون، توجه مادر مریم را جلب می‌کند. همین تصادف، مسیر زندگی ورزشی مریم بصیری‌فر را رقم می‌زند.
حالا مادر مریم پس از ۷ سال، راز این پیشنهادش را فاش می‌کند و می‌گوید: «مریم دختری بسیار پرانرژی بود. شیطنت‌های او در مجالس و مهمانی‌های خانوادگی در قیاس با سایر هم‌سن‌وسالانش بسیار جلب توجه می‌کرد.
همین امر هم سبب شد تا اقوام و فامیل گاهی با خنده به من پیشنهاد دهند که او را در یک کلاس ورزشی ثبت‌نام کنم تا کمی انرژی‌اش تخلیه شود. شاید همین توصیه‌های فامیل هم بود که باعث شد آن روز هنگام ثبت‌نام در کلاس زبان، نام تکواندو در فهرست کلاس‌ها توجهم را جلب کند و به مریم پیشنهاد ثبت‌نام در این کلاس را بدهم.»
ارثیه پدری
مریم که مقام اول مسابقات استانی خراسان رضوی را در رده سنی ۱۴ تا ۱۷ سال و زیر ۱۴ سال کسب کرده، بخش بزرگ موفقیت‌هایش را ناشی از ارثی می‌داند که از خانواده پدری به او رسیده است. وی می‌گوید: «خانواده پدری من انعطاف بدنی بالایی دارند؛ مثلا عمویم با اینکه سن‌وسال زیادی دارد، هنوز می‌تواند روی دست‌های خود راه برود. این ارث پدری در پیشرفت من در تکواندو تأثیر بسزایی داشته است.»
خانواده پدری من انعطاف بدنی بالایی دارند؛ مثلا عمویم با وجود سن زیادش، می‌تواند روی دست‌های خود راه برود
کسب کمربند‌های سبز و آبی به فاصله یک هفته
خاطره کسب اولین مدال مریم که منجر به تغییر رنگ کمربندش از سبز به آبی، آن هم در فاصله چندروزه می‌شود، هیچ‌گاه از ذهن او پاک نمی‌شود. قضیه از این قرار است که تاریخ برگزاری مسابقات استانی رده سنی زیر ۱۴ سال مصادف می‌شود با گذشت تنها چند روز از دریافت کمربند سبز توسط مریم.
او که آن زمان ۱۱ ساله بوده، با جو سالن تکواندو و حضور در کنار ورزشکاران مختلف آشنایی چندانی نداشته است. به همین دلیل مربی‌اش تصمیم می‌گیرد با دادن پیشنهادی، کمی به او انگیزه دهد و از استرسش بکاهد.
پیشنهاد مربی مریم اعطای کمربند آبی در مقابل دریافت یک‌مقام در مسابقات استانی بود. همین پیشنهاد انگیزه‌ای می‌شود تا مریم نفر اول این مسابقات شود و مربی هم در اقدامی کم‌سابقه با وجود اینکه تنها چند روز از دریافت کمربند سبز توسط او گذشته بود، کمربند آبی را به کمرش ببندد.
ورزش به من نشاط و اعتمادبه‌نفس می‌دهد
با وجود زمان زیادی که مریم بصیری‌فر برای تمرین و حضور در مسابقات صرف می‌کند، هیچ‌گاه از درس نیز غافل نمی‌شود. او که امسال خود را برای کنکور آماده می‌کند، توانسته است در امتحانات سخت نهایی رشته ریاضی که تقریبا هم‌زمان با برگزاری مسابقات استانی تکواندو برگزار شد، معدل ۱۸ را کسب کند.
هرچند خود از این معدل رضایت چندانی ندارد و می‌گوید: «معلمانم همواره به من توصیه می‌کنند که تکواندو را کنار بگذارم و فقط به درسم بچسبم. آنها معتقدند با استعدادی که من دارم، می‌توانم موفقیت‌های زیادی در درس به دست بیاورم، اما من نمی‌توانم ورزش را رها کنم؛ چراکه به من نشاط و اعتمادبه‌نفس فراوانی می‌دهد.»
پدرم حریف تمرینی من بود
از کودکی عادت کرده بود هر فنی که یاد می‌گیرد، اول روی پدرش امتحان کند؛ البته پدر هم فنون او را بی‌پاسخ نمی‌گذاشت و به همین خاطر همواره سروصدای زیادی از منزل آنان بلند می‌شد و همین امر نگرانی مادر را درپی داشت.
تمرین پدر و دختر همواره با تذکر‌های مادر و دعوت آنان به سکوت همراه می‌شد؛ چراکه آنها در آپارتمان زندگی می‌کنند و سروصدای پدر و دختر، مادر را دل‌نگران همسایه طبقه پایین می‌کرد؛ البته مریم که در حال حاضر کمربند مشکی دان ۲ دارد، به فکر پدر است و چندسالی می‌شود که این عادت خود را ترک کرده است.
گلایه‌های یک بانوی ورزشکار
دل پردردی از بی‌توجهی مسئولان مشهدی به ورزش رزمی به‌خصوص ورزش بانوان دارد، اما سعی می‌کند حرفی نزند که موجب رنجش شخص یا نهادی شود.
با احتیاط می‌گوید: «با وجود امکانات کمی که هیئت تکواندو در اختیار ورزشکاران مشهدی به‌خصوص بانوان قرار می‌دهد، توقع زیادی از آنها دارد؛ به عنوان مثال آنها بدترین ساعت و کمترین زمان را در اختیار ما قرار می‌دهند و از آن‌سو توقع دارند در مقابل اعضای تیم ملی که روزی ۸ ساعت با بهترین مربی تمرین می‌کنند، مقام بیاوریم.»
وی سپس با اشاره به مهجور ماندن ورزش بانوان در کشور ادامه می‌دهد: «به طور کلی ورزش بانوان در کشور مهجور مانده و تنها چندسالی است که رونق گرفته، اما این رونق هنوز در مشهد آن‌طور که باید وجود ندارد، این در حالی است که هم‌اکنون اصفهان و تهران و حتی کرج روی ورزشکاران خود سرمایه‌گذاری می‌کنند.»
مریم بصیری‌فر که مصاحبه محمدحسین کریمی، قهرمان پارآسیایی ساکن در محله مجیدیه را خوانده بود، گریزی هم به آن مصاحبه می‌زند و می‌گوید: «من فکر می‌کردم اوضاع برای ورزشکاران عضو تیم ملی فرق می‌کند، اما متأسفانه مسئولان مشهدی حتی امکانات چندانی در اختیار ورزشکاران قهرمان هم قرار نمی‌دهند.»
احترام به استاد
با وجود سالن‌های ورزش رزمی در منطقه ۱۲، مریم بصیری‌فر که از زمان کودکی در کنار استاد حسنی کار کرده است، حاضر به جدا شدن از او نیست و می‌گوید: «من از کودکی با استاد حسنی کار کردم و بدون ایشان تکواندو برایم معنایی ندارد، بنابراین سختی مسیر را به جان می‌خرم و تا قاسم‌آباد برای حضور در کلاس‌های ایشان می‌روم.»
الگو‌های ورزشی من، ایرانیان هستند
بصیری‌فر که سبک پومسه کار می‌کند، بزرگ‌ترین قهرمانان پومسه‌کار را ایرانیان می‌داند و می‌گوید: «با اینکه کره مهد تکواندو شناخته می‌شود، چندسالی است که ایران از این کشور جلو زده و در حال حاضر هم بیشتر قهرمانان تکواندو ایرانیان هستند.
به همین خاطر در حال حاضر الگوی ورزشی من خانم‌ها نسترن ملکی و نیلوفر گیل‌سمایی از ایران هستند.» وی در تشریح سبک ورزشی خود می‌گوید: «کیوگری سبکی مبارزه‌ای محسوب می‌شود، اما پومسه اجرای فرم حرکات است. در کیوگری ممکن است با یک ضربه به سر بتوانید به‌ناگهان ۳ امتیاز کسب کنید، اما در پومسه باید تمام حرکات را به‌درستی اجرا کنید و به همین خاطر شانس، نقشی در این سبک ندارد.»
* این گزارش چهارشنبه، ۱۱ دی ۹۳ در شماره ۸۲ شهرآرامحله منطقه ۱۲ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
