جودوکار محله طبرسی به آینده ورزشی‌اش امیدوار است +از المپیک هم مدال می‌خواهم

ورزش برای خیلی افراد علاقه است، اما برای تعدادی عشق و حتی فراتر از آن، زندگی است. به اندازه‌ای که اگر عمرشان را در این حرفه بگذارند و برداشت مالی هم نکنند، باز هم خیالشان نیست. درست مثل امیرحسین که 10سالی است ورزش را با علاقه‌مندی تمام دنبال می‌کند. جودو و کشتی باچوخه 2رشته‌ای است که او وارد میدانشان شده است و برایش مهم نیست که با گذراندن ده‌ها مسابقه ملی و بین‌المللی توانسته است مالی جمع کند یا نه. همین‌که مزه قهرمان‌شدن را چشیده، برایش کافی است.

به باور خودش جودوکارشدنش کار ژن است و دیدن تمرینات پهلوان‌ها؛ پهلوانی همچون موسی اسماعیل‌پور، معروف به موسی بای، که با تعریف‌کردن خاطراتش باعث می‌شود ماجراهای ورزشی امیرحسین در یازده‌سالگی شروع شود: «پهلوان بای دوست پدرم بود که به خانه‌مان رفت‌وآمد می‌کرد. او از پدربزرگم، حسینعلی ابراهیمی، چوخه‌کار ماهر مشهدی، می‌گفت و گاه و بیگاه من و پدرم را برای دیدن تمریناتش دعوت می‌کرد. دیدن مداوم این تمرین‌ها و شنیدن خاطرات پهلوانی باعث شد تا در یازده‌سالگی وارد باشگاه جودو شوم. از همان زمان تمریناتم را زیرنظر استاد وحدتی شروع کردم. این استاد باوجود سن کمم مشوقم شد و در مسابقات همراهی‌ام کرد. در همان یازده‌سالگی برای نخستین‌بار در مسابقات قهرمانی جودو در رده نونهالان که بسیج در سطح ملی برگزار می‌کرد، شرکت کردم. نتیجه‌اش ایستادن روی سکوی دوم بود.»

سایه کرونا بر زندگی ورزشی 
کسب موفقیت در نخستین مسابقات کشوری پای امیرحسین را به دیگر مسابقات هم باز کرد و نتیجه همه آن‌ها 3سال پیاپی رتبه‌آوردن در مسابقات کشوری (سال‌های 92 و 93 و 94) بود. وجود همین افتخارات او را راهی تیم‌ملی نونهالان جودو کرد. امیرحسین حدود 3سال با نام تیم‌ملی جودو در وزن 60کیلوگرم وارد تشک می‌شد و از آن روزها 3مدال قهرمانی به یادگار دارد. او بعدها جودو را با عضویت در تیم‌ملی نوجوانان ادامه داد و سال1397 هم قهرمانی کشور را به‌دست آورد، اما در سال1398 همه‌چیز تحت‌شعاع کرونا قرار گرفت: «کرونا سایه‌ سنگینش را روی آینده ورزشی من هم انداخت. چون از سال1398 دیگر مسابقات برگزار نشد که بتوانم خودی نشان دهم و با بالارفتن سنم بتوانم عضویت در تیم‌ملی جوانان را کسب کنم. اکنون هم مثل همه منتظر هستم تا کرونا ریشه‌کن شود و دوباره مسابقات جودو راه بیفتد.»
امیرحسین این روزهایش را با تمرین جودو و کشتی چوخه در خانه و کوه می‌گذراند: «برای این ورزش خیلی زحمت کشیدم، تمرین کردم و 6بار شکستگی دست‌وپا را تجربه کردم.»

او که تاکنون برای همه مسابقات از جیب خودش خرج کرده و شیرینی حضور در مسابقات بین‌المللی در رده نوجوانان در اصفهان را چشیده است، حاضر نیست به‌علت شیوع کرونا از حدود 10سال تمرینش در جودو بگذرد و تأکیدش بر این است که باید حضور در میدان‌های جهانی را هم به امید قهرمانی تجربه کند.
این جودوکار محله طبرسی‌شمالی خوش‌اقبالی خودش در جودو را کسب پول نمی‌داند، بلکه آن را در دعوت‌شدن به تیم‌ملی جودو جوانان و راه‌یافتن به مسابقات جهانی خلاصه می‌کند.