امیرمهدی موسی‌زاده، نوجوان ورزشکار محله نوید، درکنار ورزش قهرمانی و کسب مدال‌های ورزشی، بزرگ‌ترین آرزویش جهانگردی و دیدن سرزمین‌های جدید با مردم و فرهنگ‌های مختلف است.
جعفر چمن‌تاژ مربی فوتبال بچه‌های توس، هیچ‌وقت از فوتبال جدا نشده است. سال۱۳۶۸، بخاطر مخارج زندگی و کار‌های روزانه، فوتبال در زندگی او کم‌رنگ شد، اما عشقش تمام‌نشدنی بود تا مدرسه فوتبالش را برای بچه‌ها راه انداخت.
بعد از اهدای عضو؛ شادی کاظمی خواب پدرشوهرش، مرحوم محمدجواد ادبی، را می‌بیند که به او می‌گوید: من ۲۹روز است دوباره زنده شده‌ام و چند‌باری این جمله را تکرار کرد.
سمیه موسوی به‌دلیل شکست‌دادن بیماری سرطان و انجام کار‌های فرهنگی، الگوی خیلی از اهالی خیابان شاهد ۱۰ به حساب می‌آید. اما خودش می‌گوید: وقت مریضی‌ام همسایه‌ها مدام به من سر می‌زدند و روحیه می‌دادند.
محمد‌تقی اجتاد و صدیقه دیندار مهرآبادی حالا که به پشت سرشان نگاه می‌کنند، می‌بینند ثمره زندگی شیرین کارگری‌شان، پنج‌فرزند پسر است که همگی درس خوانده، سر به راه و معتقد هستند.
رضا جان مشهدی می‌گوید: مدتی بود که یاد دوستان سنگرسازم افتاده بودم؛ آنها با آنکه سنگر می‌ساختند، خودشان در مواقعی که دشمن حمله می‌کرد، بی‌دفاع‌ترین بودند. از سوی دیگر خاطره‌های خوبی از لودر در جبهه داشتم.
