همه‌چیز از اشتیاق بی‌حد‌و‌حصر الهام فیضی‌پور شروع شد؛ بانوی جوانی که از کودکی به موسیقی، اجرای گروهی و جمع‌خوانی علاقه وافر داشت تا این‌که ۳ سال پیش گروه سرود بچه‌های جاده سیمان را راه انداخت.
این مداح نوجوان می‌گوید: چند بیت را به‌صورت شمرده و آهسته خواندم. نفهمیدم چقدر طول کشید، اما صدای تشویق خانواده را که شنیدم، احساس کردم که به‌خوبی از پس کار برآمده‌ام.
رستم کریم‌دادی نزدیک یک‌سال است توفیق خدمت در یکی از خاص‌ترین بخش ها‌ی حرم را پیدا کرده است. جایی که گل‌آرایی گل‌های مضجع شریف رضوی و دیگر قسمت‌ها در آن انجام می‌شود.
سیف‌الله عسکری نزدیک به ۸۰ سال دارد و روزگاری خبرنگار بوده است. اما سال‌ها چاقو تیزکرده و از همین راه چرخ زندگی را چرخانده است.
محمدرضا حمیدی، از معدود بازماندگان هنر نقاشی قهوه‌خانه‌ای می‌گوید: شاهنامه در برخی دوره‌ها فقط با کمک نقاشی در ذهن مردم زنده ماند، این نقاشی در دوره‌ای برای مردم، حکم رسانه فرهنگی و ادبی را داشته است.
رضا خوری معتقد است حتی اگر در یک گوشه از حرم به‌تنهایی مشغول مداحی باشی، حضرت‌رضا (ع) صدایت را می‌شنود و مزدت را می‌دهد.
او می‌گوید: روز‌های اولی که به مدرسه رفتم، سرمشق‌های درسی را با دقت درست شبیه سرمشق‌های خانم معلم می‌نوشتم. خانم معلم پی به استعدادم درزمینه خوش‌نویسی برد.