حقیقت این است که «هیچ» خانه‌ای را نه در روستای پاژ و نه در هیچ‌جای دیگر نمی‌توان به فردوسی بزرگ نسبت داد؛ زیرا هزار سال از زمان حیات فردوسی می‌گذرد و اکنون دیگر نشانی از خانه‌های آن زمان باقی نمانده است.
سال ۱۳۸۲ کلنگ احداث موزه بزرگ خراسان در زمینی ۴ هزارو ۹۰۰ مترمربعی که شهرداری مشهد در بوستان کوهسنگی دراختیار اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی خراسان‌رضوی قرار داده بود، به زمین خورد.
یشتر این اشیای نفیس به آثاری اختصاص دارد که شخصیتهای برجسته و هنرمندان داخلی و خارجی، سران کشور‌ها و ارادتمندان رهبر معظم انقلاب به ایشان هدیه داده‌اند.
پس از تشکیل حلقه حمایت از سنگ‌نگاره ها؛ مسئولان می‌گویند: منع قانونی برای تعطیلی معادن در محوطه سنگ‌نگاره‌های چندهزارساله دیزدر وجود ندارد.
حسین قائمی ۱۰ ساله بود، به‌خاطر خط خوشی که داشت، همراه پدرش به معراج شهدا می‌رفت و مشخصات شهدا را روی کفن آن‌ها می‌نوشت، تا اینکه با پیکر برادرش در معراج مواجه شد.
ماجرا از این قرار است که مشهد تا اوایل دوره پهلوی اول، موزه ندارد، اما از قرن‌ها پیش، در آستان‌قدس‌رضوی مکانی به نام «خزانه» وجود داشته که محل نگهداری اشیای اهدایی و نذور گران‌بها بوده است.
«محمود پسران قصابان» که نامش پای آثار هنری چشم نوازی ثبت شده در حالی آثارش دور دنیا را گشت و زینت بخش نمایشگاه‌ها و موزه‌های داخلی و خارجی شد که هرگز خودش از کنج اتاقش دورتر نرفت.